Ik kijk naar de kaarten die voor me liggen. Links de kaart die me vertelt wat er zal gebeuren als ik de job blijf doen die ik doe. Rechts de kaart die laat weten wat me te wachten staat als ik beslis weg te gaan. Links belooft me een depressie, een burn-out. Rechts een totale instorting van mijn bestaande fundament; alle houvast in mijn leven die me niet meer dient, zal verdwijnen. Ik kies voor rechts.

Wat gebeurt er als je een aantal basiszekerheden loslaat en besluit mee te gaan met de stroom van het leven, zoals die zich aandient? Dat is het experiment dat ik de afgelopen jaren aanging, toen ik besloot mijn functie als hoofdredacteur bij Psychologies magazine los te laten en mijn meubels bij vrienden op te slaan. Het huis dat ik huurde, werd verkocht en Ton, mijn partner, en ik vonden niet meteen de juiste plek om samen te gaan wonen. Omdat ik absoluut toe was aan herbronning besloot ik een aantal sabbatmaanden te nemen en liet ik dus ook mijn financiële zekerheid los. Alsof dat niet genoeg was, stierf mijn vader, die altijd mijn rots in de branding geweest was, de dag voor mijn verhuizing. Dat mijn bestaande fundament door elkaar werd geschud, was dus niet gelogen. En dat was nog maar het begin van het verhaal. Want terwijl ik dacht dat ik al met al een paar maanden digital nomad zou zijn en samen met Ton met de camper rond zou toeren door West-Europa, op zoek naar een fijne plek om samen te wonen, werd het uiteindelijk een zwerftocht van ruim drie jaar. 

​

Intuïtief navigerend van de ene plek naar de andere leerde ik met vallen en opstaan te vertrouwen dat het leven je alles geeft wat je nodig hebt, als je je hart durft te volgen. ‘Als je de weg van je ziel gaat, wordt er voor je gezorgd’, hoorde ik inderdaad bevestigen en hoe spannend ik het onderweg ook vaak vond, achteraf bekeken kan ik alleen maar beamen dat dit effectief zo is. Als je vanuit je hart leert te denken en te leven, plooit de werkelijkheid zich op de een of andere gekke manier naar je toe. Maar o – de weg daarnaartoe.

​

​